Kinderen erven een stuk grond van hun overleden vader. Bij de grond
blijkt een samenwerkingsovereenkomst te horen. Die gaat over het ontwikkelen van die grond. De vader heeft hem gesloten met een groep zakenpartners. Zijn inbreng bestond uit de financiering. De bedoeling is de grond te ontwikkelen tot een recreatieterrein.

De zakenpartners willen na het overlijden van de vader verder met het ontwikkelen van hun project. Ze zoeken contact met de kinderen. Dat duurt en duurt, want die geven geen gehoor. Want de kinderen blijken geen enkele behoefte te hebben om met de partners samen te werken en in het project te investeren.

De zakenpartners kunnen zonder medewerking van de kinderen niet verder. De partners willen geld zien, maar de kinderen
voelen zich daar op geen enkele manier toe verplicht. ‘Het is onze grond! Waarom zouden we?’ Jaren van juridische procedures volgen. Zonder resultaat. Sterker nog, inmiddels kunnen ze elkaars bloed wel drinken.

Tijd voor mediation. Verwijten over en weer. De zakenpartners zijn ‘onbetrouwbaar’, de kinderen ‘verwende nesten’. Ze gaan elkaar bijna te lijf, zo hoog is de ruzie inmiddels opgelopen. In aparte gesprekken gaat de mediator aan de slag om vragenderwijs boven water te krijgen wat er gaande is.

Want er is iets aan de hand. De kinderen baseren zich op de samenwerkingsovereenkomst. Daarin staat:‘Wanneer de grond niet kan worden ontwikkeld valt deze toe aan de belegger’. De kinderen gaan ervan uit dat ‘de belegger’ betekent: hun vader; en inmiddels: de kinderen. Maar uit de gesprekken blijkt dat de grond ‘onverdeeld’ is.

‘Onverdeeld’ blijkt te betekenen dat de grond maar voor de helft van de kinderen is. Want het geld was in het project ingebracht door de vader, maar de grond is volgens het kadaster voor de helft eigendom van de zakenpartners. Terwijl de kinderen tot dat moment in alle oprechtheid denken dat de grond van hen is – en van niemand anders. Dat verandert de zaak.

Er is nog maar een uitweg. De grond uit de erfenis op naam van de erfgenamen zetten en
gezamenlijk mèt de zakenpartners verkopen. Jammer genoeg is de grond door de
veranderde markt weinig meer waard. De opbrengst weegt waarschijnlijk niet meer
op tegen de juridische kosten van bijna twintig jaar geruzie. Maar het conflict
is eindelijk uit de wereld.

Elke dag loopt William op weg naar zijn werk langs een schoolplein. En
vrijwel elke dag scheldt een groepje van vier jongens hem uit. ‘Neger! Zwarte!’ Hij probeert met hen in gesprek te gaan. Het lukt niet.

Tijd voor mediation. Op aanraden van de mediator wordt meteen een gesprek georganiseerd  - met William, een collega van hem, de directeur van de school, een leerkracht en de vier jongens. William vertelt hoeveel last hij er last van heeft en dat hij wil dat het ophoudt.

De jongens horen hoe William zich voelt. Eén neemt het woord. Hij had er nog nooit bij stilgestaan hoe het is wanneer je om je huidskleur wordt uitgescholden. ‘Ik wist niet hoe erg dat is,’ zegt hij. De andere jongens begrijpen het nu ook. Ze hebben er spijt van. Ze geven elkaar een hand om te markeren dat ze het goed willen maken. 

De jongens en William kennen nu elkaars namen. En ’s morgens klinkt: ‘Hé William’. ‘Ha jongens!’ klinkt het terug. ‘Blijf niet over het gedrag van hangjongeren praten bij de koffieautomaat maar ga in gesprek,’ zegt de mediator. ‘Organiseer het snel, en oordeel niet. Zeg: dit is gebeurd, dat willen we niet meer en we willen vreedzaam verder.’

Een man en een vrouw zijn al tweeëneenhalf jaar uit elkaar. Maar het huis is nog niet verdeeld. Al die tijd zijn ze er al over aan het bakkeleien – via advocaten. Hij woont nog in het huis en wil het graag overnemen, maar er  niet teveel voor betalen. En zij wil er zoveel mogelijk voor krijgen. Terwijl
de huizenprijzen dalen. Al die tijd hebben ze elkaar niet rechtstreeks gesproken. En komen ze er niet uit.

Tijd voor mediation. ‘Waarom is jullie relatie eigenlijk afgelopen?’ vraagt de mediator. Want er is geen ruzie. Wel zijn er nog steeds verwijten – van de vrouw naar de man: ‘Hij dit, hij dat...’ Waarop de man zegt: ‘Je hebt gelijk, maar dat is veranderd. Ik ben bij een psycholoog. En ik heb er wat aan gedaan.’ Een opening, en na een aantal gesprekken ontstaat er een andere sfeer.

De gesprekken gaan steeds meer over hoe ze in de relatie staan, en het contact met de kinderen(die van haar en een andere man zijn – er is dus ook geen regeling). Rond kerst staat een vervolgafspraak gepland, maar die wordt afgezegd. Uit een
telefoontje blijkt dat ze even willen stoppen met de gesprekken.

Een aantal weken later melden de twee zich weer. ‘We willen wel wat op papier zetten, maar het huis hoeft niet verkocht.’ De mediator vraagt wat er gebeurd is. ‘We hebben weer een relatie,’ luidt het antwoord. ‘Voorlopig gaan we LAT-ten. En dan kijken
we of hij inderdaad veranderd is. We willen nu wat algemene zaken op papier zetten, voor als het toch niet blijkt te werken.’

Ze gaan naar buiten en hun relatie gaat verder in een nieuwe vorm. De mediator heeft hen niet meer gezien. Zijn commentaar:
‘Soms gebeurt dat. Ik vraag iets, wijs mensen ergens op. En dan komen de positieve gevoelens weer naar boven.’ 

Een grote woningcorporatie en zijn energieleverancier hebben het 
helemaal met elkaar gehad. De verwijten gaan over en weer. De een: ‘Met
de door jullie aangeleverde bestanden valt niet te werken. De ander: ‘Zeg
dan duidelijk hoe jullie ze aangeleverd willen krijgen!’ De een: ‘Jullie sturen
de facturen zo laat dat we de kosten niet meer aan de huurders kunnen
doorberekenen.’ De ander: ‘Dat is jullie probleem, dan moet je het maar
beter regelen!’ De ruzie is geboren. De corporatie wordt arrogantie
verweten, de energieleverancier gebrek aan professionaliteit.

Het conflict begint flink op te lopen. Net als de claims die wederzijds op tafel
komen. Die nemen toe, wederzijds. Ze zijn bedoeld als munitie in de strijd die
gaande is. Het wordt opbieden: ‘Dan weet ik er ook nog wel een paar!’ Escalatie
en irritatie gaan nu hand in hand. De ander kan geen goed meer doen. De
stemming is koel, vijandig zelfs. Terwijl de relatie tussen de woningcorporatie en
de energieleverancier aanvankelijk zo warm en hartelijk was.

Tijd voor mediation. De advocaten van de twee partijen stellen het voor.
De mediator besluit zakelijk en schematisch beginnen. Wat is er aan de hand?
Welke claims liggen er? Zeg het maar. Er komt een enorme optelsom van wederzijdse verwijten en claims op tafel. En daarachter misverstanden, onjuiste interpretaties en verkeerd begrepen
bedoelingen. Plus de manier waarop de twee partijen met elkaar zijn omgegaan. Stof tot nadenken.

Dan zegt in de daarop volgende bijeenkomst een van de betrokkenen: ‘Als ik het zo overzie begrijp ik het eigenlijk wel.’Er valt
een stilte... En al snel vallen anderen hem bij. Ieder ziet wel in dat het zo niet meer gaat. En begrijpt ook wel hoe het zo ver
heeft kunnen komen. Daarvoor is het nodig dat iemand van de betrokkenen de grootheid heeft om de cirkel, waarin ze elkaar
gevangen houden, te doorbreken. En dan kan het snel gaan. ‘Zullen we het maar tegen elkaar wegstrepen, en kijken wat er
dan nog overblijft? Want we weten allemaal dat het overdreven is.’

De sleutel naar een oplossing blijkt het uitspreken van ieders oorspronkelijke verwachtingen te zijn.‘Wij dachten dat jullie dat
zouden doen,’ zegt de een ‘Kom op, dat is niet onze taak!’ zegt de ander. En dat gesprek kun je alsnog voeren. Alle
verwachtingen uitdrukkelijk uitspreken, en ook toetsen of ze reëel zijn. Mag je dat bijvoorbeeld van de ander verwachten en 
vragen? De corporatie en de energieleverancier besluiten om dat gesprek te voeren. Ze gaan om tafel en bespreken ieders
wensen en belangen, in alle redelijkheid.Ze nemen de tijd. En als ze echt weten wat ze van elkaar kunnen verwachten komen
ze al snel tot overeenstemming.

Het technisch adviesbureau was wel klaar met de dure adviseur die ze in dienst hadden genomen. De verwachtingen waren ooit hooggespannen. De adviseur  zou een nieuw adviesproduct ontwikkelen waar iedereen veel van verwachtte. Maar hij werd ziek. Tenminste, soms was hij wel, en soms was hij niet ziek. Waar hij  nou eigenlijk aan leed kon hij niet vertellen. Een onduidelijke ziekte.  Inmiddels zat de markt ook tegen. Steeds vaker klonk bij het bureau: ‘Komt hij vandaag wel? En doet hij die opdracht, of moeten wij die alsnog doen?’  

De adviseur voelde zich bitter worden. Hij was vol enthousiasme aan de opdracht begonnen. Maar al snel werd hij ziek. Tenminste, hij was vaak ziek. Hij begreep het zelf ook niet. Zijn artsen evenmin, die konden er niets van maken. Hij had onbegrepen klachten. En zo voelde hij zich inmiddels ook op zijn werk: onbegrepen. Ondertussen voelde de adviseur de irritatie bij de directeur en zijn team wel groeien. Niet lekker terwijl je ziek bent. 

Tijd voor mediation. Die verloopt aanvankelijk stroef. Begrijpelijk. Want de directeur van het bureau begrijpt de adviseur niet, en de adviseur voelt zich niet begrepen door het bureau. De adviseur krijgt de kans om in alle rust uit te leggen dat zijn artsen in het duister tasten over zijn aandoening. En dat hij er zelf ook mee zit dat hij steeds ziek is. Op zijn beurt kan de directeur uitleggen dat de afwezigheid van de adviseur voor het bureau betekent: het nieuwe adviesproduct komt niet van de grond. En daar komt bij dat het marktperspectief inmiddels niet meer florissant is. Bovendien voelt de directeur zich langzamerhand in de sandwich tussen de zieke adviseur en de collega’s die het zat worden: ‘Je bent veel te lief voor hem, en wij draaien ervoor op!’ En de adviseur is ziek en wordt in deze situatie ook niet snel beter.

Het helpt dat ze allebei kunnen vertellen waar ze mee zitten. En ze kunnen begrip opbrengen voor elkaars zorgen. De adviseur kan niet leveren wat van hem wordt verwacht, en de directeur wil er niet langer voor betalen. Ze zien allebei dat het op deze manier niet verder gaat. Maar ook dat je niet zomaar kunt stoppen. Samen komen ze tot de conclusie dat er beter een redelijke regeling kan komen. Dat zal ook de druk bij de adviseur weghalen en zijn gezondheid ten goede komen. Bij het daarop volgende gesprek zijn de advocaat van het bureau en de rechtsbijstandverlener van de adviseur ook aanwezig. Ze onderhandelen samen over een vertrekregeling en komen tot een overeenkomst die voor iedereen goed voelt.

Wat is er aan de hand? Een zondagclub heeft een extra veld nodig. De gemeente kan niet helpen, want er is domweg geen ruimte. En de beoogde verplaatsing van het sportcomplex laat nog jaren op zich wachten. Suggestie van de gemeente: werk samen met je buren, de zaterdagclub, en gebruik gezamenlijk hun veld. Maar de eigenaar van dat veld, een exploitatievereniging, wil daar niet aan meewerken. En toen werd het gedoe. Tijd voor mediation.

In een eerste gesprek met alle betrokkenen – de twee voetbalclubs, de eigenaar van het veld en de gemeente – is de sfeer om te snijden. Iedereen wil verder praten, maar een afspraak voor een vervolggesprek is niet te maken. De gemeenteraad
begint zich ermee te bemoeien, en in de plaatselijke krant verschijnt – anoniem – een beschuldigend stuk. De tijd verstrijkt en de onderlinge spanning loopt op. 

Dan organiseert de mediator vier afzonderlijke gesprekken: met de gemeente, de exploitatievereniging en de twee voetbalclubs. Achter de onderlinge verwijten blijken zich gezamenlijke wensen te bevinden. En alle betrokkenen stemmen ermee in dat de anderen de vertrouwelijke verslagen van die gesprekken mogen lezen. De gespreksverslagen doen hun werk: ze zijn verhelderend, positief stemmend, toekomstgericht. En iedereen blijkt te willen samenwerken. 

Nu is er een gezamenlijk gesprek mogelijk. Nu blijkt ook waarom het gedoe ooit ontstaan is. Want tijdens een bijeenkomst van de gemeente negeerde een bestuurslid van de club die het veld nodig had, de uitgestoken hand van een bestuurlid van de
exploitatievereniging. Dat had kwaad bloed gezet, zowel bij de exploitatievereniging als bij de andere club. 

Maar wat blijkt? Het bestuurslid was zich er helemaal niet bewust van geweest dat er naar hem een hand werd uitgestoken! Nu pas dringt tot hem door hoe beledigend dat was overgekomen. Hij zegt oprecht ‘Sorry’ en beide bestuursleden drukken elkaar alsnog de hand. De oplossing is nu snel gevonden. En tijdens een afrondend gesprek op het sportcomplex zet iedereen zijn
handtekening onder de nieuwe afspraken.